تجهیزات/سیستم‌های اکسیژن محیط اکسیژن IEC 60601-1 تستر جرقه جرقه برای من

توضیحات محصول

تستر جرقه جرقه IEC 60601-1 برای بررسی خطر آتش سوزی در یک محیط غنی از اکسیژن برای ME EQUIPMENT & ME SYSTEMS

1. طبق استاندارد:

IEC 60601-1-شکل 34-شکل37 (بند 11.2.2)

2. مشخصات

11.2.2 ME EQUIPMENT و ME SYSTEMS مورد استفاده در ارتباط با محیط غنی از اکسیژن

11.2.2.1 خطر آتش سوزی در یک محیط غنی از اکسیژن
در ME EQUIPMENT و ME SYSTEMS، خطر آتش سوزی در یک محیط غنی از اکسیژن باید تا حد امکان تحت شرایط عادی یا شرایط تک خطا (همانطور که در 11.2.3 مشخص شده است) کاهش یابد.هنگامی که منبع اشتعال با مواد قابل اشتعال در تماس باشد و هیچ وسیله ای وجود نداشته باشد که گسترش آتش را محدود کند، خطر آتش سوزی غیرقابل قبول در یک محیط غنی از اکسیژن وجود دارد.
یادداشت 1 برای غلظت اکسیژن تا 25 درصد در یک اتمسفر یا فشارهای جزئی تا 27.5 کیلو پاسکال برای فشارهای جوی بالاتر، الزامات 1 3.1.1 کافی در نظر گرفته می شود.

الف) هنگامی که هر یک از شرایط زیر در شرایط عادی و شرایط تک خطا (شامل ولتاژ و جریان) وجود داشته باشد، منبع اشتعال در یک محیط غنی از اکسیژن وجود دارد.
1) دمای مواد به دمای احتراق آن افزایش می یابد.
2) دما می تواند بر اتصالات لحیم کاری یا لحیم کاری تأثیر بگذارد و باعث شل شدن، اتصال کوتاه یا سایر خرابی ها شود که می تواند منجر به جرقه زدن یا افزایش دمای مواد به دمای اشتعال شود.
3) قطعات مؤثر بر ترک ایمنی یا تغییر شکل بیرونی خود در معرض دمای بیش از 300 درجه سانتیگراد یا جرقه (نگاه کنید به 4) و 5) به دلیل گرمای بیش از حد.
4) دمای قطعات یا اجزا می تواند بیش از 300 درجه سانتیگراد باشد.
5) جرقه ها با فراتر رفتن از محدودیت های شکل 35 تا شکل 37 (شامل) انرژی کافی برای احتراق را فراهم می کنند.

موارد 4) و 5) به بدترین حالتی که اتمسفر 100٪ اکسیژن است، ماده تماس (برای مورد 5) لحیم کاری و سوخت پنبه است، اشاره می کند.هنگام اعمال این الزامات خاص، سوخت های موجود و غلظت اکسیژن باید در نظر گرفته شوند.در مواردی که انحراف از این محدودیت‌ها در بدترین حالت ایجاد می‌شود (بر اساس غلظت‌های کمتر اکسیژن یا سوخت‌های کمتر قابل اشتعال) باید توجیه و مستند شوند.
فایل مدیریت ریسک
به عنوان جایگزینی برای 11.2.2.1 a) 5)، آزمایش زیر ممکن است برای تعیین وجود منبع احتراق استفاده شود.

ابتدا، مکان(های) داخل تجهیزات ME که جرقه ممکن است باعث اشتعال شود، شناسایی می شود.سپس مواد (های) قطعاتی که بین آنها جرقه ایجاد می شود شناسایی می شود.
سپس نمونه هایی از همان ماده برای ساختن پین های تماسی برای دستگاه آزمایش استفاده می شود (شکل 34 را ببینید).
پارامترهای دیگر برای آزمایش عبارتند از: غلظت اکسیژن، سوخت، پارامترهای الکتریکی (جریان، ولتاژ، ظرفیت، اندوکتانس یا مقاومت).این پارامترها به گونه ای انتخاب می شوند که نشان دهنده بدترین حالت برای تجهیزات ME باشند

دو پین تماسی ساخته شده از ماده ای که باید در نظر گرفته شود در مقابل هم قرار می گیرند (شکل 34 را ببینید).قطر یک پین 1 میلی متر و دیگری 3 میلی متر است.منبع برق همانطور که در شکل 35 تا شکل 37 نشان داده شده است به پین ​​ها متصل می شود. یک تکه پنبه نزدیک به سطوح تماس دو پین قرار داده شده است.کنتاکت ها به طور مداوم توسط اکسیژن با سرعت کمتر از 0.5 متر بر ثانیه از طریق یک لوله شستشو می شوند.کاتد به آند منتقل می شود تا کنتاکت ها بسته شود و به عقب کشیده می شود تا دوباره باز شوند.حداقل 300 آزمایش باید انجام شود تا بتوان تصمیم گرفت که جرقه ها مشتعل نمی شوند.اگر جرقه ها به دلیل سطوح بد الکترودها کوچکتر شوند، الکترودها با سوهان تمیز می شوند.اگر پنبه می شود
مشکی چون اکسید شده و بعد جایگزین می شود.در شکل 36 و شکل 37، مقاومت مورد استفاده برای کنترل جریان ورودی به سلف و ثابت زمانی برای شارژ خازن به گونه ای انتخاب شده است که کمترین تأثیر را بر انرژی جرقه داشته باشد.این با بازرسی بصری بدون خازن در جای خود یا با اتصال سلف آزمایش می شود.

وضعیت با بالاترین ولتاژ یا جریان به ترتیب و بدون احتراق حد بالایی را تعیین می کند.حد بالایی ایمن با تقسیم حد بالایی ولتاژ یا جریان به ترتیب با ضریب حاشیه ایمنی سه به دست می‌آید.

شکل 34 - دستگاه تست جرقه زنی

شکل 35 - حداکثر جریان مجاز I به عنوان تابعی از حداکثر ولتاژ مجاز U اندازه گیری شده در یک مدار کاملاً مقاومتی در یک محیط غنی از اکسیژن

شکل 36 - حداکثر ولتاژ مجاز U به عنوان تابعی از ظرفیت C اندازه گیری شده در یک مدار خازنی مورد استفاده در یک محیط غنی از اکسیژن

شکل 37 - حداکثر جریان مجاز I به عنوان تابعی از اندوکتانس L اندازه گیری شده در یک مدار القایی در یک محیط غنی از اکسیژن